Sunday, April 10, 2011
at
9:26 PM
|
இந்த கதையில் சற்று காரம் (மிளகாய்) அதிகம்.. பிடிக்காதவர்கள் தயவு செய்து படிக்க வேண்டாம்!!
நான் ஒரு பெண்கள் கல்லூரியில் அலுவலக மேற்பார்வையாளராக பணி புரிந்து வந்தேன். அந்த கல்லூரி சிட்டிக்கு வெளியே அமைந்திருந்தது. பெரிய பணக்கார வர்க்கத்தினரின் பிள்ளைகள் இங்கே படிப்பார்கள். பெரும்பாலானோரின் பெற்றோர்கள் துபாயிலும் வெளிநாடுகளிலும் வேலைக்காக சென்றவர்கள். கல்லூரி வளாகத்திற்குள்ளேயே பல அடுக்கு மாடியில் விடுதி வசதி உண்டு. இங்கு உள்ள அனைத்து மாணவிகளும் விடுதியில் தங்கி படிக்கின்றனர்.
டைட் ஜீன்ஸ் பேன்ட், டி-ஷர்ட், குட்டை பாவாடை, குட்டையான மேல்-சட்டை என்று வித விதமாய், கலர் கலராய் பிகர்கள் வலம் வருவார்கள். சிலர் வேண்டுமென்றே முலை தெரியும்படி குனிவார்கள். இடுப்பு தெரியும்படி டி-ஷர்டில் வருவார்கள். அதை பார்க்கும்போதே என் தம்பி டென்ட் போடுவான். யாருக்கும் தெரியாமல் பேண்டிற்குள் அவனை சரி செய்வதற்குள் வியர்த்துவிடும் எனக்கு. நானும் முடிந்த வரை நல்ல ஜென்டில்மேனாக இருக்க ட்ரை பண்ணுவேன். ஆனால் அலைபாயும் மனதிற்கு தடைதான் ஏது?
ஒரு நாள் என் காம அதிர்ஷ்ட தேவதை என்னை தேடி வந்தாள். அது பொங்கல் விடுமுறை நாட்கள். பலர் தங்கள் வீடுகளுக்கு சென்று விட கல்லூரியும் விடுதியும் வெறிச்சோடி கிடந்தது. சில வெளிமாநில மாணவிகள் மட்டும் விடுதியிலேயே தங்கியிருந்தனர். `தமிழ் டர்ட்டி ஸ்டோரீஸ்` கல்லூரி வளாகத்திற்குள்ளேயே மாணவிகளுக்கென மருத்துவ வசதி உண்டு. அதில் உள்ள டாக்டர் ஒரு ஆண் தான். ஒரு நாளைக்கு அவர் எத்தனை பெண்களை சந்திக்கிறார் என்பதை நினைக்கும்போது எனக்கு பொறாமை தான் வரும்.
அந்த விடுமுறை நாட்களில் அந்த டாக்டரும் விடுப்பில் சென்று விட, மருத்துவமனையில் தனியாக அமர்ந்து கணக்கு-வழக்குகளை சரி பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.. மாலை ஆறரை மணி இருக்கும். கதவு லேசாக தட்டப்பட்டது. நான் கதவைத் திறக்க அங்கே ஒரு அழகிய இளம்பெண் நின்று கொண்டிருந்தாள். பார்ப்பதற்கு ஸ்ரேயா போல இருந்தாள். என்னை பார்த்ததும் குனிந்து சற்று வெட்கப்பட்டாள். இப்படி ஒரு அழகான பெண்ணை நான் எப்படி மிஸ் பண்ணேன்?
“என்னம்மா வேணும் உனக்கு? ஏதாவது பிரச்சனையா?” கேட்டேன்.
“ஆமா டாக்டர்.. அது வந்து..” என்று குலைந்தபடி விரலாலே தரையில் கோலம் போட்டாள்.
(என்னது? என்னை டாக்டர்-னு நினைச்சிட்டாளா?! சரி அப்படியே மெயின்டெயின் பண்ணுவோம் விடு!)
“உள்ள வாம்மா… இங்கே உட்கார்…” ஒரு நாற்காலியை காட்டினேன்.
டியுப்-லைட்டை போட வெளிச்சத்தில் இரண்டு காரியங்களை கவனித்தேன். ஒன்று, அவள் ஏதோ வலியில் அல்லது அவஸ்தையில் இருப்பது தெரிந்தது. ரெண்டாவது, அவள் ஒரு சூப்பர் பிகர்!
“சரிம்மா.. என்ன செய்யுது உனக்கு.. இதுக்கு முன்னாடி நான் இந்த காலேஜில் உன்ன பார்த்ததில்லேயே…”
“இல்ல டாக்டர்… நான் வனிதா.. போன வாரம் தான் கல்லூரியில் சேர்ந்தேன்… திங்கள்கிழமை-ல இருந்து தான் வகுப்பு ஸ்டார்டிங்..” அவள் மெதுவான குரலில் பேசினாள்.
“ஓஹ்ஹ்… அப்படியா.. சரி என்ன உடம்புக்கு சொல்லு….” என்று இழுத்தேன்.
“அது வந்து டாக்டர், ஒரு சின்ன ஆக்சிடென்ட்…” நடுங்கிய குரலில் சொன்னாள்.
“என்னது ஆக்ஸிடென்டா? புரியும்படி சொல்லுமா… பதட்டப்படாம சொல்லு…”
“சொல்லறதுக்கு கொஞ்சம் கூச்சமா இருக்கு டாக்டர்.. எப்படி ஆரம்பிக்கறதுன்னு தெரியலை…”
“வனிதா.. நான் ஒரு டாக்டர்… எதுவா இருந்தாலும் என்கிட்ட தைரியமா சொல்லுமா!..”
“ம்ஹும்..”, தொண்டையை செருமிக்கொண்டு பேசினாள்… “நான் ரெண்டாவது மாடியில் என்னோட ரூம்-ல இருந்தேன்… நான் தனிமையா இருந்ததுனால எனக்கு ரொம்ப போர் அடிச்சது…. நான் பசங்கள பத்தி ‘அப்படி-இப்படி’ யோசிச்சுக்கிட்டே படுத்திருந்தேன்…. அப்புறம்…… என்கிட்ட இருந்த ஒரு வைபிரேட்டர் வச்சு விளையாண்டுட்டு இருந்தேன்….. ஐயோ கடவுளே! அது இப்போ எனக்குள்ளே மாட்டிக்கிச்சு.. வெளியில எடுக்க முடியல… எனக்கு ஒரே பயமா இருக்கு டாக்டர்….”
அவள் கண்கள் குளமாகியது. ஒரு சொட்டு கண்ணீர் எட்டிப் பார்த்தது. சொல்ல வந்ததை சொல்லிவிட்ட திருப்தியில் பெருமூச்சு விட்டாள். அவள் பார்ப்பதற்கு மிகவும் அழகாக இருந்தாள். மேலே ஒரு டைட் டி-ஷர்ட் போட்டிருந்தாள். அதில் பூ-பூவாய் ஏதோ ஒரு டிசைன் போட்டிருந்தது.
“கூல் வனிதா… நீ எதுக்கும் கவலை படாதே! நான் உனக்கு ஹெல்ப் பண்றேன்… அந்த திரைக்குப் பின்னால போய் உன் ஜட்டியை கழட்டிட்டு வா பார்க்கலாம்..” என்றேன்.
“ஜட்டியை மட்டும்… இல்லையா டாக்டர்…?” என்றாள் சிறிது அச்சத்துடன்.
“ஆமாம்மா… ஜட்டியை கழட்டிட்டு இந்த பெஞ்சில் ஏறி படுத்துக்கோ..” சாதாரணமாக பேசினேன்.
சற்று தயக்கத்துடன் திரைக்குப் பின்னால் சென்றவள், ஜட்டியினின்று விடுபெற்று பெஞ்சில் ஏறி படுத்துக் கொண்டாள்.
“ஓகே, வனிதா… இப்போ நீ சங்கடப்படக்கூடாது… அந்த ‘இத’ வெளியில எடுக்குறது தான் நம்ம குறிக்கோள்!”
“சரி டாக்டர்.”
“குட்…. கொஞ்சம் நல்லா பெஞ்சில ஏறிப் படுமா… முட்டியை கொஞ்சம் தூக்கு…. பாவாடையை கொஞ்சம் ஏத்திப் பிடிச்சிக்கோ… பிரமாதம்… இப்போ கொஞ்சம் காலை அகலமா விரி பார்க்கலாம்… நல்ல பொண்ணுமா நீ..”
நான் அவளது பாவாடையை இன்னும் மேலாக உயர்த்தினேன். உடனே அவளது இடுப்பிலும் தொடைகளிலும் குப்பென்று வெளிச்சம் பட்டது. வனிதா உண்மையிலேயே ஒரு சூப்பர் பிகர் தான். அவளது மதனமேடு புஷ்டியாக இருந்தது. புண்டை முடியெல்லாம் சுத்தமாக ட்ரிம் செய்யப்பட்டிருந்தது.
அவளது பருப்பு சற்று விடைத்திருந்தது. சரி, பிரச்சனையை கவனிப்போம்!
“ஓகே வனிதா, நான் இப்போ கையுறையை மாட்டிக்கிட்டு உன்னை பரிசோதிக்கப் போறேன்…. கொஞ்சம் பொறுமையாயிரு.. உணர்ச்சிவசப்படாதே.. என் கை கொஞ்சம் ஜில்லுனு இருக்கும்!”
நான் கொஞ்சம் வேசலின் எடுத்து அவள் இதழ்களின் மேலாக தடவினேன். அவள் சற்று அசைந்தாள்.. ஆனால் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. வெட்கத்தில் சுவரையே வெறித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். மெதுவாக அவள் உண்டியல் துவாரத்திற்குள்ளாக ஒரு விரலை விட்டேன்…. ஆனால் விரலுக்கு எட்டிய தூரம்வரை ஒன்றும் தென்படவில்லை…. எனக்கு கொஞ்சம் ஆச்சரியமாய் இருந்தது.
“நோ…. நோ…. டாக்டர்ர்…..” அவள் கூச்சத்தில் நெளிந்தாள்.
“பரவாயில்லம்மா… நான் அத எடுக்கனும்ல… கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோ…”
“இல்ல டாக்டர்… உங்களுக்கு புரியல…” அழத்தொடங்கினாள் இப்போது. “அது என் பெண் உறுப்புக்குள் இல்லை…. அது என்னோட.. என்னோட.. பின்புறத்தில் மாட்டிக்கிச்சு!!”
கதை போகப் போக சூடாகவும், வினோதமாகவும் போய்க் கொண்டிருந்தது… எனக்குள்ளாகவே சிரித்துக்கொண்டேன்…
“ஒஹ்… ஒஹ்…. அப்படியா?”, ஒரு நிமிஷம் எனக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. மேட்டர் ரொம்ப சீரியஸ் போல. அவள் மேல் பரிதாபப்பட்டேன். ஒரு நிமிடம் ‘அதை’ அவள் குண்டிக்குள் சொருகி விளையாடிக் கொண்டிருந்திருப்பாள். அடுத்த நிமிடம் அது உஸ்ஸ்ஸ்ஸ்…. என்று உள்-இழுக்கப்பட்டு அவள் குண்டிக்குள் மாயமாய் மறைந்து போனது!!
“சரி, சரி, வருத்தப்படாதே வனிதா. எந்திருச்சு திரும்பி, முட்டிங்கால் போடு பார்க்கலாம்…. குட் கேர்ள்… பாவாடையை தூக்கி பிடித்தபடி முன்புறமாக சாய்ந்து உன் பின்புறத்தை உயர்த்து….. ஆங், அப்படிதான்…. கொஞ்சம் காலை அகலமாக விரி…. போதும்…”
அவள் குண்டித் துவாரம் சிகப்பாக வீங்கி இருந்தது. அவள் புண்டையை போலவே இதிலும் அவ்வுளவு முடி இல்லை. அவள் எதாவது க்ரீம் யூஸ் பண்ணுவாள் போல.
“நீ ஏற்கெனவே, ‘அத’ வெளியில எடுக்க ட்ரை பண்ணயோ…? ஒரே காயமா இருக்கு…” நான் ஒரு டாக்டர் குரலில் கேட்டேன்… ஒரு காமுகனாய் அல்ல.
“ஆமா டாக்டர்…. நான் ட்ரை பண்ணேன்… அது வரலை…”
“சரி, நான் இப்போ ஒரு இடுக்கி மூலம் நான் உன் பின்புறத்தை திறந்து உள்ளே பார்க்க வேண்டும்… சரியா?”
“சரி டாக்டர்.. எதாவது செய்யுங்கள் ப்ளீஸ்…. அதை மட்டும் வெளியே எடுத்து விடுங்கள்… ப்ளீஸ்.”
நான் அருகில் உள்ள மேஜையில் சில டிராயர்களை திறந்தேன்.
விரைவில் நான் தேடிய பொருள் தென்பட்டது. (நான் முன்னால் மருத்துவமனையில் உதவியாளராக வேலை செய்திருக்கிறதால் டாக்டர் ரூமை பற்றி எனக்கு ஓரளவு நன்றாகவே தெரியும்). அந்த ஸ்டீல் இடுக்கியின் கைப்பிடி ஐஸ் போல் ஜில்லென்று இருந்தது. அதற்கு சூடேற்றும்படி என் கைகளால் தேய்த்தேன். அதன் வாய் பகுதியில் ஒரு ஜெல்லியை தடவினேன்.
“வனிதா, இப்போ கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ் பண்ணு… நான் அதை வெளியே எடுக்கப் போறேன்.. வலித்தால் சொல்லு, நான் நிறுத்தி விடுகிறேன்…”
“சரி…. டாக்டர்..” என்றாள் அழுகையோடே..
“நான் இப்போது உனக்குள் வேசலின் தடவுகிறேன்… அது உன் பின்புற வாயிலை விரிவுபடுத்த உதவும்.. இப்போது நான் இடுக்கியியை உனக்குள் சொருகுகிறேன்… மெதுவா… அசையாதே…. சரி, அது உள்ளே போயிருச்சு… இப்போ கொஞ்சம் பல்லை கடிச்சிக்கோ, நான் இடுக்கியின் வாயை திறக்கப் போறேன்… சரியா?”
“சரி..” தலையாட்டினாள்.
நான் என் கைகளை தடவி சூடேற்றிக்கொண்டு, இடுக்கியின் கைப்பிடியை பிடித்து மெல்லத் திறந்தேன்… இடுக்கி திறக்க, அவள் பின்-வாயிலும் விரிந்தது… நான் இப்போது அவள் ஒட்டைக்குள்ளே நேராக பார்க்க முடிந்தது…
“ஆஹ்… நோ…. ஆஆஆ….! வலிக்குது டாக்டர்… நிறுத்துங்க ப்ளீஸ்….” கத்தினாள்…
நான் இடுக்கியை வேகமாக மூடி அவள் குண்டியிலிருந்து வெளியே எடுத்தேன்…
“ரொம்ப வலிக்குதா வனிதா?” விசாரித்தேன்.
“ஆமா…. ரொம்ப.. ரொம்ப…” அழுதுகொண்டே சொன்னாள்.
“சரி, நோ ப்ராப்ளம்… நான் உனக்கு பெயின்-கில்லர் ஷாட் தாறேன்… கொஞ்சம் பொறுமையாயிரு… எல்லாம் சரியாயிரும்”
நான் இன்னும் சில டிராயர்களை திறந்தேன்.. ஒரு மரத்து-போகச் செய்யும் மருந்தை எடுத்தேன். அதை ஊசியில் ஏற்றினேன்.. அவள் ஆசனவாயின் சுவரில் சுற்றிலும் மூன்று நான்கு இடங்களில் செலுத்தினேன்…
கொஞ்ச நேரத்தில் அந்த இடம் மரத்துப் போனது. அவள் ஆசனவாய் இப்போது சுலபமாக விரிந்தது… நீங்கள் ஆங்கில நீலப் படத்தில் அதைப் பார்த்திருப்பீர்கள். ஒரு பெண்ணின் ஆசனவாய் சாதாரணமாக அவ்வுளவு அகலமாக விரிவது சாத்தியமில்லை.. எல்லாம் மருந்து (ட்ரக்ஸ்) மூலமாக தான்.
நான் இப்போது அவள் குண்டிக்குள் எட்டிப் பார்த்தேன். ஆழத்தில் பிங்க் கலரில் ஒரு பிளாஸ்டிக் வஸ்து தென்பட்டது.. அது அவள் வைபிரேட்டராக இருக்க வேண்டும்.
“வனிதா, என்னால் அதை இப்போ பார்க்க முடியுது.. நான் ஒரு சிறிய இடுக்கியை வைத்து அதை எடுக்கப் போறேன்”
“ம்…”
“உன் பின்புறத்தை கொஞ்சம் மேல்நோக்கி உயர்த்து… காலை அகலமாக விரி..”
“என்னால் இதற்கு மேல் விரிக்க முடியாது டாக்டர்.. நான் கீழே விழுந்து விடுவேன்..”
“சரி… சரி உன் இரு கைகளால் உன் குண்டியை பிடித்து விரி பார்ப்போம்… இன்னும் கொஞ்சம்… சரி… அப்படியே அசையாமல் இரு..”
இந்த காட்சியை சற்று சிந்தித்து பார்ப்போம்…. நான் முப்பதுகளில் உள்ள ஒரு பெண்கள் கல்லூரி மேற்பார்வையாளர். இருபதுகளின் தொடக்கத்தில் உள்ள ஒரு அழகிய இளம்பெண் என் முன்னே படுக்கையில் படுத்திருக்கிறாள். அவள் முகம் ஒரு தலையணையில் புதைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவளது குண்டி பிறந்தமேனியாக வானத்தை நோக்கி உயர்த்தப்பட்டிருக்கிறது. அவளுடைய பாவாடை அவள் இடுப்பிற்கு மேலே குவியலாய் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவள் அழுது கொண்டு இருக்கிறாள்.. இந்த நிலையில் யாரவது என்னை கண்டுபிடித்தால், நிச்சயம் ஜெயில் தான் எனக்கு!
“சரி, வனிதா… ரெடியா?..”
“எஸ், டாக்டர்…”
“இப்போ நான் இடுக்கியை உள்ளே விடுகிறேன்… புடி.. புடி…. அசையாதே வனிதா…. ஆங்… புடிச்சிடேன்…. அசையாதே.. அத வெளியே எடுக்கிறேன்…. குட்…. இதோ வெளியே வந்துருச்சு..”
அந்த பிங்க் பிளாஸ்டிக் வைபிரேட்டர் அவள் குண்டிக்குள் இருந்து விசுக்கென்ற ஒரு சப்ததோடே வெளியே வந்து விழுந்தது. நான் அதை ஒரு பாத்திரத்தில் போட்டு விட்டு அவள் குண்டிக்கு மீண்டும் திரும்பினேன்.
“இன்னும் ஒரு நிமிஷம் வனிதா.. அசையாமல் இரு.. நான் இங்கே உள்ளே எல்லாம் சரியாக இருக்கிறதா என்று ஒரு தடவை பார்த்து விடுகிறேன்..”
நான் அவள் குழிக்குள் ஆழமாகப் பார்த்தேன். அது லேசாக வீச்சம் எடுத்தது. ஆனால் அது மேலும் என் தடியை இரும்பாக்கியது. அவள் ஆசனவாயின் உட்சுவர் ஈரத்தில் மின்னியது.. ஆனால் அதின் ஆழத்தில் லேசாக மஞ்சள் நிறத்தில் ஏதோ அப்பியிருந்தது.
“நல்ல பொண்ணு வனிதா, நீ இறங்கிக் கொள்ளலாம்… கொஞ்ச நேரம் அங்கே ஒரு மாதிரி இருக்கும்… கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோ”
அவள் மெதுவாக எழுந்து கீழே குதித்தாள். அவள் பாவாடையை சரி செய்தாள். அது மீண்டும் வந்து அவளது பின்பகுதியை மறைக்கும் வேலையை செய்தது. நான் மீண்டும் டாக்டர் போல நடந்து கொண்டேன்.
“சரி வனிதா.. கொஞ்சம் நாற்காலியில் உட்கார். உன்னிடம் சில கேள்விகளை கேட்க வேண்டும்”
அவள் நாற்காலியில் சற்று முன்புறமாக சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டாள்.
“இது ரொம்ப சீரியஸான விஷயம் வனிதா… இது எவ்வளவு ஆபத்தான விஷயம்-னு உனக்கு தெரியாதா??”
“எனக்கு தெரியும் டாக்டர்… அது…”
இப்போது தான் சகஜ நிலைக்கு திரும்பியிருந்தாள்.
“அந்த வைபிரேட்டர் பெண் உறுப்புக்காக செய்யப்பட்டது வனிதா.. அது பின்பகுதியில் சொருகி விளையாடுவதற்கு அல்ல….”
“ஆமா…. இல்லை… ஐயோ, எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல டாக்டர். அது.. நல்லா இருந்துச்சு.. அதனால தான்……”
“நீ எவ்வளவு நாட்களாக இந்த மாதிரி செக்ஸ்-டாய்ஸ் யூஸ் பண்ற வனிதா?”
“ஒஹ்……. ஒரு நாலு அஞ்சு வருஷம் இருக்கும் டாக்டர்…” அவள் மெலிதாக சொன்னாள்.
“சரி, இனிமேல் கவனமாய் இரு வனிதா.. நீ இதற்கு முன் உடலுறவு கொண்டிருக்கிறாயா?”
“கொஞ்ச மாதங்களுக்கு முன்னால் வரைக்கும் டாக்டர்……. இப்போ எனக்கு பாய் பிரண்டு இல்லை…” தயக்கத்துடன் சொன்னாள்.
“சரி, இன்னைக்கு இவ்வுளவு போதும்னு நினைக்கிறேன்…
நான் ஒரு பெண்கள் கல்லூரியில் அலுவலக மேற்பார்வையாளராக பணி புரிந்து வந்தேன். அந்த கல்லூரி சிட்டிக்கு வெளியே அமைந்திருந்தது. பெரிய பணக்கார வர்க்கத்தினரின் பிள்ளைகள் இங்கே படிப்பார்கள். பெரும்பாலானோரின் பெற்றோர்கள் துபாயிலும் வெளிநாடுகளிலும் வேலைக்காக சென்றவர்கள். கல்லூரி வளாகத்திற்குள்ளேயே பல அடுக்கு மாடியில் விடுதி வசதி உண்டு. இங்கு உள்ள அனைத்து மாணவிகளும் விடுதியில் தங்கி படிக்கின்றனர்.
டைட் ஜீன்ஸ் பேன்ட், டி-ஷர்ட், குட்டை பாவாடை, குட்டையான மேல்-சட்டை என்று வித விதமாய், கலர் கலராய் பிகர்கள் வலம் வருவார்கள். சிலர் வேண்டுமென்றே முலை தெரியும்படி குனிவார்கள். இடுப்பு தெரியும்படி டி-ஷர்டில் வருவார்கள். அதை பார்க்கும்போதே என் தம்பி டென்ட் போடுவான். யாருக்கும் தெரியாமல் பேண்டிற்குள் அவனை சரி செய்வதற்குள் வியர்த்துவிடும் எனக்கு. நானும் முடிந்த வரை நல்ல ஜென்டில்மேனாக இருக்க ட்ரை பண்ணுவேன். ஆனால் அலைபாயும் மனதிற்கு தடைதான் ஏது?
ஒரு நாள் என் காம அதிர்ஷ்ட தேவதை என்னை தேடி வந்தாள். அது பொங்கல் விடுமுறை நாட்கள். பலர் தங்கள் வீடுகளுக்கு சென்று விட கல்லூரியும் விடுதியும் வெறிச்சோடி கிடந்தது. சில வெளிமாநில மாணவிகள் மட்டும் விடுதியிலேயே தங்கியிருந்தனர். `தமிழ் டர்ட்டி ஸ்டோரீஸ்` கல்லூரி வளாகத்திற்குள்ளேயே மாணவிகளுக்கென மருத்துவ வசதி உண்டு. அதில் உள்ள டாக்டர் ஒரு ஆண் தான். ஒரு நாளைக்கு அவர் எத்தனை பெண்களை சந்திக்கிறார் என்பதை நினைக்கும்போது எனக்கு பொறாமை தான் வரும்.
அந்த விடுமுறை நாட்களில் அந்த டாக்டரும் விடுப்பில் சென்று விட, மருத்துவமனையில் தனியாக அமர்ந்து கணக்கு-வழக்குகளை சரி பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.. மாலை ஆறரை மணி இருக்கும். கதவு லேசாக தட்டப்பட்டது. நான் கதவைத் திறக்க அங்கே ஒரு அழகிய இளம்பெண் நின்று கொண்டிருந்தாள். பார்ப்பதற்கு ஸ்ரேயா போல இருந்தாள். என்னை பார்த்ததும் குனிந்து சற்று வெட்கப்பட்டாள். இப்படி ஒரு அழகான பெண்ணை நான் எப்படி மிஸ் பண்ணேன்?
“என்னம்மா வேணும் உனக்கு? ஏதாவது பிரச்சனையா?” கேட்டேன்.
“ஆமா டாக்டர்.. அது வந்து..” என்று குலைந்தபடி விரலாலே தரையில் கோலம் போட்டாள்.
(என்னது? என்னை டாக்டர்-னு நினைச்சிட்டாளா?! சரி அப்படியே மெயின்டெயின் பண்ணுவோம் விடு!)
“உள்ள வாம்மா… இங்கே உட்கார்…” ஒரு நாற்காலியை காட்டினேன்.
டியுப்-லைட்டை போட வெளிச்சத்தில் இரண்டு காரியங்களை கவனித்தேன். ஒன்று, அவள் ஏதோ வலியில் அல்லது அவஸ்தையில் இருப்பது தெரிந்தது. ரெண்டாவது, அவள் ஒரு சூப்பர் பிகர்!
“சரிம்மா.. என்ன செய்யுது உனக்கு.. இதுக்கு முன்னாடி நான் இந்த காலேஜில் உன்ன பார்த்ததில்லேயே…”
“இல்ல டாக்டர்… நான் வனிதா.. போன வாரம் தான் கல்லூரியில் சேர்ந்தேன்… திங்கள்கிழமை-ல இருந்து தான் வகுப்பு ஸ்டார்டிங்..” அவள் மெதுவான குரலில் பேசினாள்.
“ஓஹ்ஹ்… அப்படியா.. சரி என்ன உடம்புக்கு சொல்லு….” என்று இழுத்தேன்.
“அது வந்து டாக்டர், ஒரு சின்ன ஆக்சிடென்ட்…” நடுங்கிய குரலில் சொன்னாள்.
“என்னது ஆக்ஸிடென்டா? புரியும்படி சொல்லுமா… பதட்டப்படாம சொல்லு…”
“சொல்லறதுக்கு கொஞ்சம் கூச்சமா இருக்கு டாக்டர்.. எப்படி ஆரம்பிக்கறதுன்னு தெரியலை…”
“வனிதா.. நான் ஒரு டாக்டர்… எதுவா இருந்தாலும் என்கிட்ட தைரியமா சொல்லுமா!..”
“ம்ஹும்..”, தொண்டையை செருமிக்கொண்டு பேசினாள்… “நான் ரெண்டாவது மாடியில் என்னோட ரூம்-ல இருந்தேன்… நான் தனிமையா இருந்ததுனால எனக்கு ரொம்ப போர் அடிச்சது…. நான் பசங்கள பத்தி ‘அப்படி-இப்படி’ யோசிச்சுக்கிட்டே படுத்திருந்தேன்…. அப்புறம்…… என்கிட்ட இருந்த ஒரு வைபிரேட்டர் வச்சு விளையாண்டுட்டு இருந்தேன்….. ஐயோ கடவுளே! அது இப்போ எனக்குள்ளே மாட்டிக்கிச்சு.. வெளியில எடுக்க முடியல… எனக்கு ஒரே பயமா இருக்கு டாக்டர்….”
அவள் கண்கள் குளமாகியது. ஒரு சொட்டு கண்ணீர் எட்டிப் பார்த்தது. சொல்ல வந்ததை சொல்லிவிட்ட திருப்தியில் பெருமூச்சு விட்டாள். அவள் பார்ப்பதற்கு மிகவும் அழகாக இருந்தாள். மேலே ஒரு டைட் டி-ஷர்ட் போட்டிருந்தாள். அதில் பூ-பூவாய் ஏதோ ஒரு டிசைன் போட்டிருந்தது.
“கூல் வனிதா… நீ எதுக்கும் கவலை படாதே! நான் உனக்கு ஹெல்ப் பண்றேன்… அந்த திரைக்குப் பின்னால போய் உன் ஜட்டியை கழட்டிட்டு வா பார்க்கலாம்..” என்றேன்.
“ஜட்டியை மட்டும்… இல்லையா டாக்டர்…?” என்றாள் சிறிது அச்சத்துடன்.
“ஆமாம்மா… ஜட்டியை கழட்டிட்டு இந்த பெஞ்சில் ஏறி படுத்துக்கோ..” சாதாரணமாக பேசினேன்.
சற்று தயக்கத்துடன் திரைக்குப் பின்னால் சென்றவள், ஜட்டியினின்று விடுபெற்று பெஞ்சில் ஏறி படுத்துக் கொண்டாள்.
“ஓகே, வனிதா… இப்போ நீ சங்கடப்படக்கூடாது… அந்த ‘இத’ வெளியில எடுக்குறது தான் நம்ம குறிக்கோள்!”
“சரி டாக்டர்.”
“குட்…. கொஞ்சம் நல்லா பெஞ்சில ஏறிப் படுமா… முட்டியை கொஞ்சம் தூக்கு…. பாவாடையை கொஞ்சம் ஏத்திப் பிடிச்சிக்கோ… பிரமாதம்… இப்போ கொஞ்சம் காலை அகலமா விரி பார்க்கலாம்… நல்ல பொண்ணுமா நீ..”
நான் அவளது பாவாடையை இன்னும் மேலாக உயர்த்தினேன். உடனே அவளது இடுப்பிலும் தொடைகளிலும் குப்பென்று வெளிச்சம் பட்டது. வனிதா உண்மையிலேயே ஒரு சூப்பர் பிகர் தான். அவளது மதனமேடு புஷ்டியாக இருந்தது. புண்டை முடியெல்லாம் சுத்தமாக ட்ரிம் செய்யப்பட்டிருந்தது.
அவளது பருப்பு சற்று விடைத்திருந்தது. சரி, பிரச்சனையை கவனிப்போம்!
“ஓகே வனிதா, நான் இப்போ கையுறையை மாட்டிக்கிட்டு உன்னை பரிசோதிக்கப் போறேன்…. கொஞ்சம் பொறுமையாயிரு.. உணர்ச்சிவசப்படாதே.. என் கை கொஞ்சம் ஜில்லுனு இருக்கும்!”
நான் கொஞ்சம் வேசலின் எடுத்து அவள் இதழ்களின் மேலாக தடவினேன். அவள் சற்று அசைந்தாள்.. ஆனால் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. வெட்கத்தில் சுவரையே வெறித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். மெதுவாக அவள் உண்டியல் துவாரத்திற்குள்ளாக ஒரு விரலை விட்டேன்…. ஆனால் விரலுக்கு எட்டிய தூரம்வரை ஒன்றும் தென்படவில்லை…. எனக்கு கொஞ்சம் ஆச்சரியமாய் இருந்தது.
“நோ…. நோ…. டாக்டர்ர்…..” அவள் கூச்சத்தில் நெளிந்தாள்.
“பரவாயில்லம்மா… நான் அத எடுக்கனும்ல… கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோ…”
“இல்ல டாக்டர்… உங்களுக்கு புரியல…” அழத்தொடங்கினாள் இப்போது. “அது என் பெண் உறுப்புக்குள் இல்லை…. அது என்னோட.. என்னோட.. பின்புறத்தில் மாட்டிக்கிச்சு!!”
கதை போகப் போக சூடாகவும், வினோதமாகவும் போய்க் கொண்டிருந்தது… எனக்குள்ளாகவே சிரித்துக்கொண்டேன்…
“ஒஹ்… ஒஹ்…. அப்படியா?”, ஒரு நிமிஷம் எனக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. மேட்டர் ரொம்ப சீரியஸ் போல. அவள் மேல் பரிதாபப்பட்டேன். ஒரு நிமிடம் ‘அதை’ அவள் குண்டிக்குள் சொருகி விளையாடிக் கொண்டிருந்திருப்பாள். அடுத்த நிமிடம் அது உஸ்ஸ்ஸ்ஸ்…. என்று உள்-இழுக்கப்பட்டு அவள் குண்டிக்குள் மாயமாய் மறைந்து போனது!!
“சரி, சரி, வருத்தப்படாதே வனிதா. எந்திருச்சு திரும்பி, முட்டிங்கால் போடு பார்க்கலாம்…. குட் கேர்ள்… பாவாடையை தூக்கி பிடித்தபடி முன்புறமாக சாய்ந்து உன் பின்புறத்தை உயர்த்து….. ஆங், அப்படிதான்…. கொஞ்சம் காலை அகலமாக விரி…. போதும்…”
அவள் குண்டித் துவாரம் சிகப்பாக வீங்கி இருந்தது. அவள் புண்டையை போலவே இதிலும் அவ்வுளவு முடி இல்லை. அவள் எதாவது க்ரீம் யூஸ் பண்ணுவாள் போல.
“நீ ஏற்கெனவே, ‘அத’ வெளியில எடுக்க ட்ரை பண்ணயோ…? ஒரே காயமா இருக்கு…” நான் ஒரு டாக்டர் குரலில் கேட்டேன்… ஒரு காமுகனாய் அல்ல.
“ஆமா டாக்டர்…. நான் ட்ரை பண்ணேன்… அது வரலை…”
“சரி, நான் இப்போ ஒரு இடுக்கி மூலம் நான் உன் பின்புறத்தை திறந்து உள்ளே பார்க்க வேண்டும்… சரியா?”
“சரி டாக்டர்.. எதாவது செய்யுங்கள் ப்ளீஸ்…. அதை மட்டும் வெளியே எடுத்து விடுங்கள்… ப்ளீஸ்.”
நான் அருகில் உள்ள மேஜையில் சில டிராயர்களை திறந்தேன்.
விரைவில் நான் தேடிய பொருள் தென்பட்டது. (நான் முன்னால் மருத்துவமனையில் உதவியாளராக வேலை செய்திருக்கிறதால் டாக்டர் ரூமை பற்றி எனக்கு ஓரளவு நன்றாகவே தெரியும்). அந்த ஸ்டீல் இடுக்கியின் கைப்பிடி ஐஸ் போல் ஜில்லென்று இருந்தது. அதற்கு சூடேற்றும்படி என் கைகளால் தேய்த்தேன். அதன் வாய் பகுதியில் ஒரு ஜெல்லியை தடவினேன்.
“வனிதா, இப்போ கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ் பண்ணு… நான் அதை வெளியே எடுக்கப் போறேன்.. வலித்தால் சொல்லு, நான் நிறுத்தி விடுகிறேன்…”
“சரி…. டாக்டர்..” என்றாள் அழுகையோடே..
“நான் இப்போது உனக்குள் வேசலின் தடவுகிறேன்… அது உன் பின்புற வாயிலை விரிவுபடுத்த உதவும்.. இப்போது நான் இடுக்கியியை உனக்குள் சொருகுகிறேன்… மெதுவா… அசையாதே…. சரி, அது உள்ளே போயிருச்சு… இப்போ கொஞ்சம் பல்லை கடிச்சிக்கோ, நான் இடுக்கியின் வாயை திறக்கப் போறேன்… சரியா?”
“சரி..” தலையாட்டினாள்.
நான் என் கைகளை தடவி சூடேற்றிக்கொண்டு, இடுக்கியின் கைப்பிடியை பிடித்து மெல்லத் திறந்தேன்… இடுக்கி திறக்க, அவள் பின்-வாயிலும் விரிந்தது… நான் இப்போது அவள் ஒட்டைக்குள்ளே நேராக பார்க்க முடிந்தது…
“ஆஹ்… நோ…. ஆஆஆ….! வலிக்குது டாக்டர்… நிறுத்துங்க ப்ளீஸ்….” கத்தினாள்…
நான் இடுக்கியை வேகமாக மூடி அவள் குண்டியிலிருந்து வெளியே எடுத்தேன்…
“ரொம்ப வலிக்குதா வனிதா?” விசாரித்தேன்.
“ஆமா…. ரொம்ப.. ரொம்ப…” அழுதுகொண்டே சொன்னாள்.
“சரி, நோ ப்ராப்ளம்… நான் உனக்கு பெயின்-கில்லர் ஷாட் தாறேன்… கொஞ்சம் பொறுமையாயிரு… எல்லாம் சரியாயிரும்”
நான் இன்னும் சில டிராயர்களை திறந்தேன்.. ஒரு மரத்து-போகச் செய்யும் மருந்தை எடுத்தேன். அதை ஊசியில் ஏற்றினேன்.. அவள் ஆசனவாயின் சுவரில் சுற்றிலும் மூன்று நான்கு இடங்களில் செலுத்தினேன்…
கொஞ்ச நேரத்தில் அந்த இடம் மரத்துப் போனது. அவள் ஆசனவாய் இப்போது சுலபமாக விரிந்தது… நீங்கள் ஆங்கில நீலப் படத்தில் அதைப் பார்த்திருப்பீர்கள். ஒரு பெண்ணின் ஆசனவாய் சாதாரணமாக அவ்வுளவு அகலமாக விரிவது சாத்தியமில்லை.. எல்லாம் மருந்து (ட்ரக்ஸ்) மூலமாக தான்.
நான் இப்போது அவள் குண்டிக்குள் எட்டிப் பார்த்தேன். ஆழத்தில் பிங்க் கலரில் ஒரு பிளாஸ்டிக் வஸ்து தென்பட்டது.. அது அவள் வைபிரேட்டராக இருக்க வேண்டும்.
“வனிதா, என்னால் அதை இப்போ பார்க்க முடியுது.. நான் ஒரு சிறிய இடுக்கியை வைத்து அதை எடுக்கப் போறேன்”
“ம்…”
“உன் பின்புறத்தை கொஞ்சம் மேல்நோக்கி உயர்த்து… காலை அகலமாக விரி..”
“என்னால் இதற்கு மேல் விரிக்க முடியாது டாக்டர்.. நான் கீழே விழுந்து விடுவேன்..”
“சரி… சரி உன் இரு கைகளால் உன் குண்டியை பிடித்து விரி பார்ப்போம்… இன்னும் கொஞ்சம்… சரி… அப்படியே அசையாமல் இரு..”
இந்த காட்சியை சற்று சிந்தித்து பார்ப்போம்…. நான் முப்பதுகளில் உள்ள ஒரு பெண்கள் கல்லூரி மேற்பார்வையாளர். இருபதுகளின் தொடக்கத்தில் உள்ள ஒரு அழகிய இளம்பெண் என் முன்னே படுக்கையில் படுத்திருக்கிறாள். அவள் முகம் ஒரு தலையணையில் புதைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவளது குண்டி பிறந்தமேனியாக வானத்தை நோக்கி உயர்த்தப்பட்டிருக்கிறது. அவளுடைய பாவாடை அவள் இடுப்பிற்கு மேலே குவியலாய் வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவள் அழுது கொண்டு இருக்கிறாள்.. இந்த நிலையில் யாரவது என்னை கண்டுபிடித்தால், நிச்சயம் ஜெயில் தான் எனக்கு!
“சரி, வனிதா… ரெடியா?..”
“எஸ், டாக்டர்…”
“இப்போ நான் இடுக்கியை உள்ளே விடுகிறேன்… புடி.. புடி…. அசையாதே வனிதா…. ஆங்… புடிச்சிடேன்…. அசையாதே.. அத வெளியே எடுக்கிறேன்…. குட்…. இதோ வெளியே வந்துருச்சு..”
அந்த பிங்க் பிளாஸ்டிக் வைபிரேட்டர் அவள் குண்டிக்குள் இருந்து விசுக்கென்ற ஒரு சப்ததோடே வெளியே வந்து விழுந்தது. நான் அதை ஒரு பாத்திரத்தில் போட்டு விட்டு அவள் குண்டிக்கு மீண்டும் திரும்பினேன்.
“இன்னும் ஒரு நிமிஷம் வனிதா.. அசையாமல் இரு.. நான் இங்கே உள்ளே எல்லாம் சரியாக இருக்கிறதா என்று ஒரு தடவை பார்த்து விடுகிறேன்..”
நான் அவள் குழிக்குள் ஆழமாகப் பார்த்தேன். அது லேசாக வீச்சம் எடுத்தது. ஆனால் அது மேலும் என் தடியை இரும்பாக்கியது. அவள் ஆசனவாயின் உட்சுவர் ஈரத்தில் மின்னியது.. ஆனால் அதின் ஆழத்தில் லேசாக மஞ்சள் நிறத்தில் ஏதோ அப்பியிருந்தது.
“நல்ல பொண்ணு வனிதா, நீ இறங்கிக் கொள்ளலாம்… கொஞ்ச நேரம் அங்கே ஒரு மாதிரி இருக்கும்… கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோ”
அவள் மெதுவாக எழுந்து கீழே குதித்தாள். அவள் பாவாடையை சரி செய்தாள். அது மீண்டும் வந்து அவளது பின்பகுதியை மறைக்கும் வேலையை செய்தது. நான் மீண்டும் டாக்டர் போல நடந்து கொண்டேன்.
“சரி வனிதா.. கொஞ்சம் நாற்காலியில் உட்கார். உன்னிடம் சில கேள்விகளை கேட்க வேண்டும்”
அவள் நாற்காலியில் சற்று முன்புறமாக சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டாள்.
“இது ரொம்ப சீரியஸான விஷயம் வனிதா… இது எவ்வளவு ஆபத்தான விஷயம்-னு உனக்கு தெரியாதா??”
“எனக்கு தெரியும் டாக்டர்… அது…”
இப்போது தான் சகஜ நிலைக்கு திரும்பியிருந்தாள்.
“அந்த வைபிரேட்டர் பெண் உறுப்புக்காக செய்யப்பட்டது வனிதா.. அது பின்பகுதியில் சொருகி விளையாடுவதற்கு அல்ல….”
“ஆமா…. இல்லை… ஐயோ, எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல டாக்டர். அது.. நல்லா இருந்துச்சு.. அதனால தான்……”
“நீ எவ்வளவு நாட்களாக இந்த மாதிரி செக்ஸ்-டாய்ஸ் யூஸ் பண்ற வனிதா?”
“ஒஹ்……. ஒரு நாலு அஞ்சு வருஷம் இருக்கும் டாக்டர்…” அவள் மெலிதாக சொன்னாள்.
“சரி, இனிமேல் கவனமாய் இரு வனிதா.. நீ இதற்கு முன் உடலுறவு கொண்டிருக்கிறாயா?”
“கொஞ்ச மாதங்களுக்கு முன்னால் வரைக்கும் டாக்டர்……. இப்போ எனக்கு பாய் பிரண்டு இல்லை…” தயக்கத்துடன் சொன்னாள்.
“சரி, இன்னைக்கு இவ்வுளவு போதும்னு நினைக்கிறேன்…
Posted by
மன்மத உலகம்
Labels:
அத்தை,
ஆன்டி,
டாக்டர்,
வனிதா,
வினையான விளையாட்டு
0 comments:
Post a Comment